I znów staram się nie wpaść głębiej niż jestem
Samotnie leżąc w otaczającej mnie trumnie
Beznadziejnie walcząc z ciemnością wyschniętego drewna
Uderzam nogami
w dno i w przykrycie i tak wciąż

I znów staram się nie wypłynąć dalej niż potrafię
Samotnie niesiony otaczającą mnie wodą
Beznadziejnie walcząc z pustką martwych ryb
Uderzam rękami
w fale, w niebo, w grunt i tak wciąż

l znów staram nie wzbić się wyżej niż byłem
Przebijając kolejną chmurę, gdzie jestem całkiem sam
Bezmyślnie żyjąc w pozbawionym życia świetle
Uderzam głową
w Słońce, w Księżyc, w błoto i tak wciąż

I znów próbuję wznoszę się lecę spadam krzyczę umieram
I tak wciąż
I zawsze odnajduję się w ciemnym ślepym świetle
Znów jestem uwięziony